Murran było to miasto kupieckie, w którym od ludzi roiło się na ulicach. Kupcy chyba nie chcieli marnować drogich jajek dlatego obrzucali drowów kartoflami ( co o wiele bardziej bolało ). Strażnicy najwidoczniej cieszyli się z perspektywy torturowania mrocznych elfów. WięĽniowie zostali wprowadzeni do miejscowego więzienia ( je¶li ciemne lochy można tak nazwać ). Każdy z nich był trzymany w osobnej klatce, a klucze do każdej klatki były zawieszone obok wej¶cia do lochów. Murran był brudnym i ubogim miastem, dlatego też dwóch strażników stoj±cych przy drzwiach było lekko uzbrojonymi Beduinami: mieli długi czarny szal owinięty o głowę w ten sposób, że szło widzieć tylko ich oczy i grub± czarn± tunikę, przy pasie mieli przypięt± szablę złego wykonania. Daeran nie umiał zasn±ć przez prawie cał± noc w przeciwieństwie do Beduinów, którzy na ¶więto dnia napili się piwa z beczek, po czym kompletnie pijani zasnęli tam gdzie stali. Kiedy młodemu elfowi nareszcie udało się zasn±ć do lochów wszedł złodziej. Przypadkowo nadepn±ł na nogę jednego ze strażników, który wydobył siebie parę cichych przekleństw po czym znów zasn±ł. Złodziej przy zdejmowaniu kluczy spowodował brzęk stali, który przebudził Daeran. Złodziej przyszedł tu najprawdopodobniej by uwolnić swojego przyjaciela, którego klatka wisiało obok klatki młodego drowa. Człowiek chciał omin±ć klatki z mrocznymi elfami. Najwidoczniej bał się drowów nawet gdy byli za klatkami, ale gdy chciał doj¶ć do swojego przyjaciela musiał przej¶ć obok klatki Daerana. Młody drow wiedział o tym i kiedy złodziej przechodził obok jego klatki my¶l±c, że mroczny elf ¶pi rzucił kulę ciemno¶ci wrodzon± zdolno¶ć drowów. Człowiek był  zmieszany. Nie miał pojęcia co się dzieje i dlaczego jest ciemno. Ten czas wystarczył Daeranowi by złapać złodzieja za tunami i szybkim szarpnięciem przyci±gn±ć go do swojej klatki. Przestraszony człowiek nadal trzymał klucze sztywno w ręce i nie stanowiło to problemu dla drowa je mu odebrać. Złodziej my¶lał, że jaki¶ duch zgasił ¶wiatło w lochach i poci±gn±ł za koszule. Kiedy zacz±ł krzyczeć o pomoc budz±c strażników zauważył, że nie ma kluczy, które przedtem trzymał w ręce. Gdy strażnicy nadal wpół pijani zobaczyli otwart± klatkę drowa zawołali innych strażników i ogłosili alarm w mie¶cie. Młody złodziej został następnego dnia ukamienowany za wypuszczenie więĽnia.

                                                                               II

                               Rogrest wędrowny kupiec z Cormyru przegl±dał swoje prywatne rzeczy. Musiał szybko spakować swoje drobiazgi. Była noc i niedługo mieli po niego przyj¶ć jego towarzysze podróży. Rogrest wyruszał z powrotem do Cormyru i cieszył się już być znowu przy swojej rodzinie. Kupiec jednak nie zauważył cienia przechodz±cego koło jego namiotu, który kierował się w kierunku wej¶cia do komnaty Rogresta. Daeran skradał się cicho za plecami swojej nowej ofiary. Przy ostatnich krokach drow wyci±gn±ł sztylet ze swojego buta. Rogrest zamkn±ł skrzynkę ze swoimi kosztowno¶ciami i włożył klucz do jednej ze swych kieszeni. Kiedy kupiec chciał się  obrócić poczuł pal±cy bul w swoim kręgosłupie. To była ostatnia rzecz, któr± czuł w swoim życiu. Daeran zacz±ł szukać klucza w kieszeniach kupca, a miał on naprawdę wiele kieszeni. Kiedy go nareszcie znalazł i otworzył skrzynkę zobaczył w niej wiele złota i biżuterii, ale jeden przedmiot przyci±gn±ł jego szczególn± uwagę. Był to sztylet wykonany z czystego mitrilu, miał uchwyt wykonany z łusek czarnego smoka. Łuski były l¶ni±co czarne, co mówiło, że smok musiał być jeszcze młody, ale ostrze było znakomitej roboty. Podziwianie ostrza przez drowa przerwał dopiero głos  za pleców Daerana.
-Ej, kto tam!
-Ten dupek zabił naszego przyjaciela!
-Na niego!      
Trzech mężczyzn uzbrojonych tylko w długie miecze rzuciło się na Daerana. Drow nie miał czasu na zastanawianie się i szybko wyci±gn±ł swoje dwa sejmitary  próbuj±c odbić cios pierwszego z wojowników. Jednak Daeranowi udało się tylko czę¶ciowo odbić cios i ostrze przejechało po jego prawym ramieniu powoduj±c głębok± i bolesn± ranę. Drow jednak nie poddał się i wymierzył cios w biodro. Człowiek nie był zbyt dobrym wojownikiem i nie udało mu się sparować ciosy. Ostrze przeszło na wylot, a wojownik zawył z bólu i upadł na ziemie. Dwaj przyjaciele człowieka widz±c go leż±cego na ziemi w swojej własnej kałuży krwi w padli w szał bojowy. Atakowali jak dzicy na Daerana zapominaj±c o swojej obronie. Pierwszy z dwóch oberwał cięcie w prawe ramię upuszczaj±c przy tym broń. Drugi oberwał cios przechodz±cy przez jego policzek zostawiaj±c za sob± duż± bliznę. Kiedy pierwszy zacz±ł uciekać drugi wojownik zorientował się, że nie ma szans wygrać sam przeciwko drowowi i wybrał ucieczkę. Daeran odetchn±ł z ulg±. Chwila odpoczynku dobrze by mu się przydała, ale nie miał czasu, bo odgłosy walki  zwabiły strażników. Daeran szybko schował selmitary i wzi±ł sztylet z łusek smoka na miejsce starego sztyletu. Drow wybiegł z namiotu prawie zderzaj±c się z strażnikami. Strażnicy nie byli przygotowani do nagłego spotkania mrocznego elfa i przez chwilę stali jak wryci. Ten czas wystarczył Daeranowi by uzyskać duża przewagę nad jego po¶cigiem. Ludzie nie umieli równać się z szybkimi nogami elfa i po paru sekundach stracili do z oczu.

                                                                                    III  

                             Minęły trzy dni od ¶mierci kupca, a w całym mie¶cie strażnicy i milicja przeszukiwali wszystkie domy za morderc± Rogresta. Daeran zdawał sobie sprawę, że nie może się cały czas ukrywać i prędzej czy póĽniej do znajd±. Musiał znaleĽć jak±¶ możliwo¶ć ucieczki z miasta. Na południe był olbrzymi las ci±gn±cy się aż do samego Tethyru, na wschód było morze, na północ góry, a na zachód pustkowie. Długo rozmy¶lał aż nareszcie wybrał morze, którym mógł dotrzeć szybko do innych miast nie spotykaj±c przy tym ludzi. Nazajutrz w nocy wybrał się na pokład statku w porcie. Poszedł do magazynu gdzie mógł być w miarę bezpieczny, że go nikt nie odkryje. Znajduj±c sobie wygodne miejsce, położył się i zasn±ł. Kiedy Daeran się obudził usłyszał jak załoga przygotowuje się do wypłynięcia. To będzie długa podróż i drow nie wiedział czy wzi±ł do¶ć dużo pożywienia.

                                                                                   IV

                              "Morski Smok" powoli zbliżał się do miejsca swojego przeznaczenia -Waterdeep. Marynarze cieszyli się już na te parę dni na l±dzie, na zimne piwo i kobiety. Żaden z nich nawet nie przypuszczał, że na ich pokładzie znajduje się drow. Kiedy już ostatecznie zbliżali się do portu marynarze zaczęli dziękować Umberly - suczej królowie poczym przybili do portu. Daeran miał  olbrzymie szczę¶cie, bo ładunek miał być wyładowany dopiero następnego dnia. Drow cicho w nocy wykradł się z statku przechadzaj±c się ciemnymi uliczkami. Kiedy nareszcie doszedł do bram miasta zakrył swoj± twarz mocno kapturem. Strażnicy bramy przepu¶cili podróżnego. Daeran nie wiedział gdzie i¶ć i gdy był już do¶ć daleko od miasta po dłuższym namy¶le skierował się na północ.

                                                                                         V

                              Miejscowy farmer z Neverwinter jechał swoim wozem do Luskanu by sprzedać swoje wyroby. Nagle przed nim z lasu wyłonił się ciemny mężczyzna. Był ubrany cały na czarno i był bardzo chudy, na szyi miał zawieszony naszyjnik na, którym była narysowana maska. Ten naszyjnik przedstawiał Mask boga złodziei i oszustw. Wygl±dało na to, że obcy nie ma żadnej broni. Mężczyzna szedł w kierunku wozu. Kiedy doszedł już prawie do wozu farmer chciał go pozdrowić, ale wydobył z siebie tylko bełkot kiedy obcy podniósł swoj± twarz. Jego skóra była cała czarna, na jego ramiona spadały mu jego białe jak ¶nieg włosy, a jego rysy były bardzo delikatne takie jak elfa. Farmer momentalnie zorientował się, że chodzi o drowa i próbował wydobyć swój miecz z pochwy. Jednak mroczny elf był szybszy, podnosz±c swoje ramię wystrzeli ze swojej małej naręcznej kuszy zatruty bełt w klatkę piersiow± człowieka. Farmer zawył z bólu i nagle poczuł odrętwienie wszystkich swoich mię¶ni i nie umiał podnie¶ć swojej ręki, w której trzymał miecz. Mógł tylko patrzeć jak drow wyci±ga ze swojego buta wspaniałej roboty sztylet. Mroczny elf zbliżył się powoli bez po¶piechu do swojej ofiary. Mógł w jego oczach widzieć strach przed ¶mierci±. Biedny kupiec nie miał nawet pojęcie, że ¶mierć może być taka bolesna. Drow bawi±c się z nim wbił mu sztylet do brzucha ci±gn±c go do góry  rozrywaj±c jego narz±dy wewnętrzne. Elf wyj±ł sztylet z ciała farmera wycieraj±c go o ubranie człowieka. Cały wóz był pełny krwi biednego farmera. Drow zostawił go w tym stanie by się męczył przed ¶mierci±. Człowiek nie umiał nawet krzyczeć z bólu, bo poprzez truciznę nie umiał otworzyć ust. Daeran mógł nareszcie zrobić sobie ucztę. Na wozie było do¶ć jedzenia na parę dni. W czasie posiłku drow usłyszał krzyki za wzgórza. Je¶li byłaby jedna rzecz, któr± Daeran miał wymienić za swoj± wadę byłaby to na pewno ciekawo¶ć. Drow był na wzgórzu po paru minuta, a wzgórze było wysokie i strome. To co zobaczył na dole było naprawdę zdumiewaj±ce. Stało pod nim pięciu wojowników i jeden mag walcz±cy z smokiem cienia. Daeran wiedział o smokach wystarczaj±co dużo by wiedzieć, że ludzie nie maj± szans. Najbardziej, że ich mag leżał nie przytomny na ziemi uderzony ogonem smoka, a jeden z wojowników był trafiony magicznym strachem smoka cienia i siedział skulony za jakim¶ kamieniem. Mag najwyraĽniej próbował utworzyć przej¶cie do planu Cieni budz±c przy tym smoka. Daeran próbował podej¶ć parę kroków bliżej, ale po¶lizgn±ł się o kamień i z cał± półk± skaln± zjechał na dół zabieraj±c ze sob± mniejsze i większe kamienie. Ostatnie co widział był trac±cy równowagę pod naporem kamieni smok.

                                                                                        VI

                              Ethan, mag z Twierdzy Zhentil szedł do swojego domu w najbrudniejszej czę¶ci miasta. Jego żołd nie był wcale marny, ale po prostu zbyt dużo wydawał na niepotrzebne drobiazgi. Mag wszedł do swojego domu by stwierdzić, że nic się nie zmieniło: ksi±żki leżały na półkach, łóżko było nie po¶cielone, a drow leżał na nim. NajwyraĽniej nawet się nie obudził, położył go na tym łóżku i od tego czasu nawet się nie ruszył. Ethan zacz±ł my¶leć czy naprawdę nie popełnił błędu przyjmuj±c tego elfa do swojego domu. Mag był pewny, że żyje, ale nie był pewny czy się kiedykolwiek obudzi. Ethan nie miał czasu na rozmy¶lanie, musiał po¶więcić się swoim studiom magii. Musiał przestudiować dzisiaj czar błyskawicy. Ethan miał dostać za tydzień szaty maga, kiedy się o tym dowiedział, że jago nauczyciel przysłał mu drowa, którego znalazł na drodze do Luskanu. Wszystkie ciężkie roboty zwalał zawsze na niego. Kiedy mag w ten sposób rozmy¶lał zauważył, że powieki drowa zaczynaj± się poruszać. Mroczny elf otworzył powieki i kiedy zauważył maga powiedział par± słów w języku, którego Ethan nie rozumiał. Mag nauczył się kiedy¶ od swojego mistrza języka goblinów. Ethan miał do¶ć wiedzy o drowach by wiedzieć, że rozumiej± język goblinów składaj±cy się z trochę powyżej 100 słów. 
-Jak się nazywasz?- pytał Ethan nie wiedz±c dobrze co powiedzieć.
-Daeran Vendree.
-Gdzie ja jestem?
-W twierdzy Zhentil.
Daeran przeszukiwał wszystkie swoje komórki w bol±cej go głowie o Zhentil. W tedy przypomniał sobie długie noce w Murrannie kiedy nie maj±c nic lepszego do roboty podsłuchiwał ludzi i słuchał ich opowie¶ci. Drow nie umiał zbyt dobrze języka ludzi, umiał parę podstawowych słów, które nauczył się w lesie Mir i potem te, które nauczył się sam domy¶laj±c się ich znaczenia. Daeran przypomniał sobie rozmowę, któr± kiedy¶ podsłuchiwał. Ludzie rozmawiali o złym imperium Zhentów, których jedynym celem jest tyranizowanie ludzi i zdobywanie nowego terytorium. Zhentowie sprzymierzali się ze wszystkimi stworami, z którymi mogli się sprzymierzyć, nawet z beholderami to dlaczego nie z nim!? 
-Drowie co robiłe¶ na drodze do Luskanu?
-Nic.
-Jak nic?
-A co cię to obchodzi! - drow wypowiedział się w języku ludzi co najwyraĽniej zaskoczyło maga.
-Nieważne. W ostatnim czasie tracimy coraz więcej ludzi przez tego cholernego Elministera, a nasza czarna sieć w Cormyrze się załamuje. Dlatego rekrutujemy jak najwięcej nowych ludzi: żołnierzy, agentów, zabójców i wszysktich, których możemy znale¶ć. Dlatego będziesz dla nas pracował.
-A co jak się nie zgadzam!?
-Mamy dobre metody przekonywania. Chcesz jakie¶ z nich wypróbować? 
-Hmm. No dobra może się zgodzę. Zależy co mi zaproponujecie.
-Twoje życie i pozycje.
-Jak± pozycje?
-Agenta twierdzy Zhentil. Po twoim ubiorze widać, że jeste¶ zabójc±. Kto inny niż skrytobójca nosił by czarn± ćwiekowan± zbroje, parę sztyletów do rzucania i jeden sztylet w bucie. Masz ciekaw± naręczn± kusze, chyba się nie obrazisz, że wzięli¶my cały twój ekwipunek? Dostaniesz go gdy zdecydujesz się dla nas pracować. Je¶li się już zdecydujesz to pójdĽ na ulicę Wschodni±, tam jest duży, trzy piętrowy budynek. WejdĽ do niego i zapytaj o Mistrza Larrena on ci powie co dalej. A i nie masz się co obawiać ludzi. Widok drowa w tym mie¶cie jest może dziwny, ale mieszkańcy tego miasta s± przyzwyczajeni do tego rodzaju widoków.

                                                                                   VII

                        Daeran szedł już od dwóch godzin po mie¶cie przeklinał fakt, że nie spytał Ethana gdzie jest ta cholerna ulica Wschodnia. Gdyby nie żelazna kondycja drowa dawno by się już załamał. Daeran zacz±ł my¶leć nad możliwo¶ci± spytania się jakiego¶ człowieka. Nie, nie mógł się spytać jakiego¶ ¶mierdz±cego człowieka gdzie jest ulica Wschodnia to by było zbyt poniżaj±ce. Daeran przeszukał dwa razy cał± czę¶ć wschodni± miasta, ale nic nie znalazł. Teraz szedł wła¶nie główn± ulic± miasta szukaj±c tej cholernej ulicy. Jak wy miał ludzkie pieni±dze to by się skoczył do karczmy na zimne piwo, ale niestety nie miał pieniędzy. A wła¶nie przecież ta ¶mierdz±ca hołota chodz±ca obok niego miała masę pieniędzy. Daeran skręcił momentalnie jedn± z ciemniejszych, bocznych uliczek. Na murku opierał się pijany człowiek-drow nie mógł znale¶ć łatwiejszej ofiary. Podszedł do pijaka wyrywaj±c mu sakiewkę i szybkim uderzeniem w głowę go obezwładnił. Łatwiej być nie mogło. Daeran szybko przeszukał człowieka za jakimi¶ cennymi przedmiotami, ale nic nie znalazł. Kiedy się podnosił uderzył głow± w jak±¶ tabliczkę. Daeran naprawdę zacz±ł my¶leć nad faktem czy go już Tymora kompletnie opu¶ciła. Drow kopn±ł znak i chciał już i¶ć do knajpy kiedy przeczytał napis na tabliczce "ulica Wschodnia". Cholera, a już chciał i¶ć się napić zimnego piwa. Jakiego on ma pecha. Ten duży, trzy piętrowy budynek szło już widzieć z daleka. Tutaj zapisywali się wszyscy ochotnicy do armii Zhentów. Daeran wszedł do budynku. Był on w miarę duży, ale jednak trochę za mały na tak duż± ilo¶ć osób, które przychodziły do tego budynku. Daeran podszedł do jednego z wielu osób wypełniaj±cych formularze.
-Gdzie znajdę tu Mistrza Larrena?
-Pierwsze drzwi w lewo na trzecim piętrze.
Kiedy Daeran wszedł na trzecie piętro nareszcie mógł odetchn±ć. Było tu cicho i spokojnie. Daeran wszedł do pokoju, który został mu wskazany. Siedział w nim mag ¶redniego wieku. Choć u czarodziejów nigdy nie można być pewnym wieku.
-A to jeste¶ tym drowem, który uratował mi życie. Mogę się spytać jak się nazywasz?
-Daeran Vendree, a teraz chcę nareszcie moje uzbrojenie!
-Dobra, ale wszystko po kolei. Będziesz dla nas pracował?
-A co mi dacie w zamian?
-Żołd, stanowisko itd.
-A je¶li nie przymnę tej propozycji?
Mag skin±ł na strażnika, który trzymał w ręce napięt± kusze wycelowan± prosto w głowę drowa.
-Twoje argumenty s± do¶ć przekonuj±ce. Zgodzę się, ale chcę dowiedzieć się co¶ więcej na temat mojej pracy... .

                                                                                 VIII

                  Kompania Zhentów szukała już od dwóch dni Cormyrczyków grasuj±cych w tym terenie. Na terenie Skalistych Ziem były porozkładane magiczne bramy, przez które twierdza Zhentil przesyłała różnego rodzaju potwory. Oczywi¶cie te kreatury były zauroczone i pod kompletn± władz± zhentowskich magów. Te potwory maj± schodzić na dół do farm i wiosek by wyrzynać ludzi. Ale w ostatnim czasie coraz więcej bram znikało, a główna ilo¶ć potworów, które przeszły przez bramę nie żyły. Daeran szedł na czele oddziału jako zwiadowca. Miał znale¶ć i wprowadzić w zasadzkę cormyrskie oddziały. Żaden Cormyrczyk nie mógł przeżyć ani dowiedzieć się o obecno¶ci zhentowskich oddziałów w Skalistych Ziemiach. Szukali już od pięciu dni i nic nie znaleĽli. Dzisiejszy, pi±ty dzień był ostatnim dniem ich podróży. Jeżeli nic nie znajd± to wracaj±. Przywódca grupy chciał dać rozkaz do powrotu do bramy kiedy drow, który by przed nimi dał znak ręk± by stali w miejscu. 
                              Daeran zobaczył za przełęcz± grupkę żołnierz, prawdopodobnie Cormyrczyków. Założyli obóz by tu przenocować dlatego mieli raczej małe szanse uciec. Drow poszedł do swojego oddziału i wsiadł na swego konia. Daeran dał rozkaz na atak i grupka składaj±ca się z kilku dziesięciu jeĽdĽców ruszyła na atak. Drow trzymał się specjalnie z tyłu by nie być w niebezpieczeństwie i pozwolić żołnierzom zrobić brudn± robotę. Zhentowie wpadli do obozu nie napotykaj±c prawie w ogóle oporu. Cormyrczycy nie oczekiwali ataku wroga, walczyli w tych rejonach z orkami i potworami, ale nie z Zhentami. Żołnierze Cormyru od pocz±tku bitwy nie mieli szans, ale Daeran nie bior±cy bezpo¶rednio udziału w walce zauważył dwóch osobnych jeĽdĽców na południu, którzy przez pewien czas przygl±dali się walce, a teraz zaczęli jechać na zachód. Drow nie miał czasu zwoływać swoich ludzi, musiał sam zaj±ć się tymi dwoma. Daeran przyspieszył swego konia i zacz±ł gonić jeĽdĽców. Kiedy ludzie zauważyli, że ich kto¶ goni przyspieszyli swoje rumaki i zaczęli uciekać. Drow nie umiał ich zbytnio dogonić. JeĽdĽcy uciekali w stronę pobliskiego lasu. Kiedy byli już w lesie Daeran rzucił przed nimi kulę ciemno¶ci. Jedne z ludzi wjechał w kule i już z niej nie wyszedł-najwyraĽniej uderzył w drzewo. Daeran nie miał czasu się nim zajmować, bo musiał pod±żać za drugim jeĽdĽcom. Drow mógł dostrzec w pobliżu zabudowania i nie miał już czasu. Musiał strzelać z kuszy, ale miał tylko jeden strzał. Daeran podniósł swoj± praw± rękę namierzył jak najlepiej mógł w tej sytuacji i strzelił. Pocisk chybił człowieka i wbił się w ciało konia. Daeran wydobył z siebie wszystkie najgorsze przekleństwa, które pamiętał i miał w planie zawrócić gdy zauważył, że koń człowieka zaczyna się kiwać. Zabójca naprawdę nie wiedział czy ta dawka działa na konie, bo tego jeszcze nigdy nie próbował. Koń człowieka ostatecznie się przewrócił przygniataj±c pod sob± swojego jeĽdĽca. To był jego koniec.

                Byłem wiele lat u Zhentów nawet nie liczyłem dokładnie ile, ale w ci±gu tego okresu zdobyłem sobie wielk± sławę. Mnie zawsze wzywano gdy było trzeba kogo¶ zabić, obrabować, czy co¶ ukra¶ć. Wynaj±łem sobie mieszkanie, a z pieniędzy moich ofiar i żołdu szło dobrze żyć i na niczym nie brakowało. Życie u Zhentów było ciekawe. Byłem u nich akceptowany i miałem wysokie stanowisko w społeczno¶ci. Ale zawsze mogło by być lepiej.

                                                                                   IX

                    Zhentowie mieli wiele teleportów ł±cz±cych twierdze Zhentil z innymi punktami ¶wiata. Jeden z tych bram prowadził do Calimportu, do kwatery pewnego maga, agenta Zhentil. Tym teleportem przeszli Daeran i Ethan. Mieli oni wybudować gildie złodziejsk± w Luskanie dlatego, że twierdza Zhentil chciała mieć wpływy na to co dzieje się na północy. Podróżnicy wzięli w nocy statek wynajęty przez Zhentów, który 2 tygodnie póĽniej dobił w Luskanie do portu. Dlatego teraz stali tu przed olbrzymim drewnianym budynkiem, którzy kupili Zhentowie by był jak największy i jak najtańszy. Budowla była cała zrujnowana i będzie to kosztowało maj±tek do odnowić. Zhentowie tym się oczywi¶cie nie zajmuj± i jak zawsze będ± musieli oni płacić z własnej kasy.