Hesse Hermann (1877-1962)
Jedynie miłość nadaje sens życiu. Dlatego im bardziej zdolni będziemy do miłości i dawania siebie innym, tym bardziej sensowne będzie nasze życie.
* * *
Człowiek nie jest wszak jakimś mocnym i trwałym kształtem, jest raczej próbą i stanem
przejściowym, jest niczym innym, jak wąskim, niebezpiecznym mostem między naturą a
duchem. Najgłębsze przeznaczenie popycha go ku duchowi, ku Bogu - najgorętsza tęsknota
ciągnie go z powrotem ku naturze, ku matce: między obiema potęgami, drżąc lekliwie,
balansuje jego życie...
* * *
Sumienie świata nie ma adresu.
* * *
Każda epoka, każda kultura, każdy obyczaj i tradycja mają swój styl, swoją specyfikę,
swoje subtelności i ostrości, uroki i okrucieństwa, każda epoka uważa pewne niedomogi za
oczywiste, a inne zło znosi cierpliwie. Prawdziwym cierpieniem, piekłem staje się życie
ludzkie tylko tam, gdzie krzyżują się dwie epoki, dwie kultury i religie.
* * *
Człowiek nie jest nazbyt zdolny do myślenia w wielkim wymiarze i nawet najbardziej
uduchowiony i wykształcony patrzy stale na świat i na siebie - zwłaszcza na siebie - przez
okulary bardzo naiwnych, uproszczonych i kłamliwych formuł!
* * *
Jako ciało każdy człowiek jest jednością, jako dusza nigdy.
* * *
Jedno jest tylko serce i jedno ciało, ale mieszkają w nich nie dwie dusze, nie pięć, lecz niezliczona ich ilość; człowiek jest składającą się ze stu łusek cebulą, uplecioną z mnóstwa nitek tkaniną.