Coś dla duszy i dla ciała

Karol Wojtyła

BISKUP RZYMU, NAMIESTNIK PANA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA, NASTĘPCA KSIĘCIA APOSTOŁÓW ŚW. PIOTRA; NAJWYŻSZY KAPŁAN KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO; PATRIARCHA ZACHODU; PRYMAS ITALII; ARCYBISKUP METROPOLITA RZYMSKIEJ PROWINCJI KOŚCIELNNEJ; SUWERENNY WŁADCA PAŃSTWA WATYKAŃSKIEGO; SŁUGA SŁUG BOŻYCH;

Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 r. w Wadowicach, jako syn Karola, emerytowanego porucznika, byłego legionisty i Emilii z Kaczorowskich (zmarła 13.04.1929 r.). Karol miał starszego brata Edmunda, który w dwa lata po otrzymaniu tytułu Doktora Wszechnauk Lekarskich zmarła skutek zarażenia się szkarlatyną od podopiecznych w bielsko-bialskim szpitalu (5.12.1932) oraz siostrę zmarłą w niemowlęctwie.
Mały Karol rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej im. M. Wadowity w Wadowicach w 1926 r. Tutaj również uczęszczał do Państwowego Gimnazjum Męskiego, które ukończył w 1938 r. Po zdaniu egzaminu dojrzałości Karol Wojtyła wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa i zamieszkał u rodziny.
Jesienią tego roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego na filologii polskiej. Zaprzyjaźnił się wtedy z późniejszymi pisarzami Wojciechem Żukrowskim, Tadeuszem Hołujem. związał się ze studenckimi kołami zainteresowań, uczestniczył w spotkaniach autorskich początkujących literatów, brał udział w zajęciach teatralnych. Powstały wtedy także jego własne utwory literackie - "Ballady beskidzkie" i "Dawid - renesansowy psałterz".
Po wybuchu drugiej wojny światowej Karol Wojtyła udał się z ojcem pieszo na wschód. Dotarli aż pod San, jednak po kilku dniach wrócili do Krakowa. 2 listopada 1939 r. Karol zapisał się na II rok studiów. Po aresztowaniu przez gestapo grona profesorskiego i likwidacji Uniwersytetu (6.11.1939) rozpoczął prace jako goniec sklepowy (marzec 1940) a następnie jako robotnik w Fabryce Sody Solvay w Krakowie (1940 - 1944). Dla Karola Wojtyły okres wojny to lata ciężkiej pracy w Solvayu i nauki - od października 1942 r. brał udział w tajnych kompletach teologicznych Seminarium Archidiecezji Krakowskiej oraz lata współpracy z Teatrem Rapsodycznym, kierowanym przez Mieczysława Kotlarczyka. W czasie wojny zmarł również ojciec Karola Wojtyły. Wydarzenie to bardzo silnie wpłynęło na jego psychikę (18.02.1941).
Po zakończeniu wojny 1 listopada 1946 r. Karol Wojtyła przyjął święcenia kapłańskie z rąk księcia Adama Stefana Kardynała Sapiehy. Swą pierwszą mszę św. młody kapłan odprawił w romańskiej krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu.
Kilka dni później ks. Karol Wojtyła wyjechał na dalsze studia do Rzymu. Po powrocie do kraju jego pierwszą parafią była mała miejscowość Niegowić koło Gdowa (1948). Następnie pracował w Krakowie w parafii św. Floriana. Przez wszystkie lata pracy duszpasterskiej i naukowej oraz utrzymywał kontakt z Teatrem Rapsodycznym.
W sierpniu 1958 r. ks. Karol Wojtyła otrzymał nominację na biskupa pomocniczego w Krakowie. Jako biskup bardzo mocno zaangażował się w sprawę budowy kościoła w Nowej Hucie, zainicjował i uczestniczył w pracach Instytutu Rodziny (późniejsze samodzielne studium przy Papieskiej Akademii Teologicznej), publikował wiele prac z zakresu teologii, etyki, filozofii oraz literatury, aktywnie uczestniczył w życiu Kościoła Powszechnego biorąc udział w kolejnych sesjach Soboru Watykańskiego II.
18 stycznia 1964 r. ks. bp Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem ordynariuszem krakowskim. Od tego czasu wzmożył kontakty z kościołami lokalnymi całej Archidiecezji Krakowskiej, włączył się w przygotowania do uroczystości 600-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego a przede wszystkim jubileuszu Milenium Narodu Polskiego, uczestniczył nadal w pracach Vaticanum II.
29 maja 1967 r. abp Karol Wojtyła otrzymał wiadomość o powołaniu go przez ojca św. Pawła VI do Św. Kolegium Kardynalskiego. Rozpoczął się dla kardynała Wojtyły okres jeszcze intensywniejszej pracy dla Kościoła i wiernych. 16 października 1978 r. Karol Kardynał Wojtyła wybrany został 262 Następcą św. Piotra i przyjął imię Jan Paweł II.

Podróże

Papież końca XX wieku dociera do tysięcy, milionów wiernych ze słowem Bożym, pocieszeniem, troską o sprawiedliwość, wolą niesienia pomocy duchowej ludziom wszystkich ras, wyznań, albowiem wszyscy są dziećmi Bożymi. Zmartwionych pociesza, błądzącym pokazuje drogę, wątpiących wspiera radą. Jak obliczono, przemierzył już odległość od Ziemi do Księżyca i zbliża się z powrotem do Ziemi.
Wielka prostota emanuje z Niego przy ołtarzu, zarówno w obecności dostojników państwowych, jak i wśród wiernych. Odbywa pielgrzymki o historycznym znaczeniu dla Kościoła, sprawuje Eucharystię, głosi Ewangelię, utwierdza w wierze. Każda podróż Jana Pawła II jest "autentyczną pielgrzymką do żyjącej świątyni Ludu Bożego".
Podróże jego nitka po nitce wiążą na nowo chrześcijańską tkankę, wykazującą tendencję do rozluźniania się. To jedna z jego trzech wielkich przysług dla Kościoła. Drugą jest odbudowa doktrynalna, nad którą trudzi się bez wytchnienia od audiencji do encykliki, od przesłań do listów apostolskich, od przemówienia do przemówienia... Trzecia posługa jest być może, najbardziej niezwykła - to obrona człowieka.
Wszędzie zawierzał wiernych Matce Bożej, nawiedzał sanktuaria narodowe, dokonywał beatyfikacji i kanonizacji, udzielał sakramentów świętych. Spotykał się z biskupami, członkami Episkopatów, kapłanami, siostrami zakonnymi, zakonnikami, z członkami organizacji kościelnych, odbywał spotkania z chorymi, starymi, niepełnosprawnymi, młodzieżą, Polonią, odwiedzał więźniów, spotykał się z przedstawicielami innych Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich, a także przedstawicielami religii niechrześcijańskich. Na przestrzeni swego pontyfikatu odwiedził około 200 krajów na wszystkich kontynentach. Był m. in. w Austrii, Szwajcarii, Kenii, Zairze, Argentynie, Kanadzie, Meksyku, Peru, USA, Urugwaju, Korei Południowej, Hiszpanii, we Francji, Belgii, Irlandii, na Malcie, w Luksemburgu, Portugalii, San Marino, Filipinach, Gwinei Równikowej, Malcie, w krajach Ameryki Południowej, w Wielkiej Brytanii, Holandii, Papui-Nowej Gwinei, na Wyspach Salomona, Nowej Zelandii, Bahama, Turcji, Pakistanie, Japonii, Tajlandii, Maroko, Indiach, Bangladeszu, Singapurze, w krajach skandynawskich i wielu afrykańskich rejonach wśród rozmaitych plemion i szczepów.