Październikowa ulewa




Deszcz szumiał bardzo głośno. Gęsta październikowa ulewa, sprawiała, że świat był szary.
Granice między snem a rzeczywistością zacierały się.
Mało mnie to wszystko obchodziło. Wystarczyło, że on był rzeczywisty. Z krwi i kości.
Siedział naprzeciwko mnie, w mokrej koszuli i mokrych spodniach.
Obydwoje byliśmy przemoczeni, ale mało nas to obchodziło.
Oparta o parapet, paliłam papierosa. Dym mieszał się z szarością za oknem. A ja patrzyłam na jego kasztanowe włosy.
Kropelki wody osiadły na nich i skrzyły się srebrzyście. Obserwował mnie jednym, błękitnym okiem (drugie zasłaniały mu włosy).
-Zaczniesz wreszcie?
- spytał. Złamał tym ciszę. Cisze naszych dusz wypełnioną jedynie szumem zimnej ulewy.
Uśmiechnęłam się. Z mojej przemoczonej torby wyjęłam szkicownik.
Pierwsze kreski poprowadzone ołówkiem były koślawe, nierówne, ale piękne.
I przypomniały mi wszystko.
Doskonale pamiętam jak obudziłam się tamtej, również październikowej nocy, bo on mi się przyśnił.
We śnie zobaczyłam go wyraźnie. Te długie rudawo-brązowe włosy. Kontrastujące z nimi niebieskie oczy. Szalik na szyi.
W tym śnie staliśmy w galerii i oglądaliśmy obrazy. Moje obrazy.
Obudziłam się wtedy z takim niezwykłym ciepłem na sercu.
Nigdy wcześniej się tak nie czułam. Zaraz schwyciłam szkicownik z biurka. Wyglądał dokładnie tak jak teraz. Z jednym zasłoniętym okiem.
Tak jak w tedy i teraz czułam do niego miłość.
To śmieszne bo nic o sobie nie wiemy. Inaczej. Poznaliśmy się raptem kilka godzin temu w owej galerii z mego snu.
Moje myśli zaczynają schodzić na to, co działo się pomiędzy moim snem,
a spotkaniem. Teraz gdy szkicuje jego oko, widzę ulicę. Jest wąska i ciemna.
Nie wiem jak, ale przedarł się przez nią jesienny wiatr, niosąc ze sobą zapach. Mieszanina dymu i chłodu.
Wiem, że w tym był i jego zapach. Zapach tego mężczyzny ze snu; w nim tak pachniał. A może po prostu spałam wtedy przy otwartym oknie... Nie wiem.
Teraz to nie ważne. Jednak w tedy postanowiłam za wszelką cenę go odszukać. Jakież to niedorzeczne.
Odszukać w rzeczywistości kogoś, kto tylko ci się przyśnił. Jednak na tamtej wąskiej uliczce, gdzie wszystko było jakby ponadczasowe, Nierzeczywiste... Senne. Uwierzyłam.
Jesień to takie powolne umieranie, zapadanie w sen. Nie tylko liście umierają. Ludzkie dusze również. Umierają pragnienia. Pragnienie jego nie umarło, nie zasnęło na zimę. Śnił mi się każdej nocy.
W taki zwykły, "rodzajowy" sposób. Parzył herbatę, grał na gitarze, albo po prostu siedział przy oknie wpatrzony, w padający jesienny deszcz.
Zawsze wstawałam z tym niezwykłym ciepłem w sercu, z pragnieniem, z łzami wzruszenia. Całymi godzinami przesiadywałam w parku wpatrzona w liście.
Łapałam je w locie i marzyłam o tym, że pewnego dnia... Pewnego dnia... Wiosną obudziłam się, jak cała przyroda. I ze wstydem musze przyznać, że odrobinę o nim zapomniałam. Jak to bywa. Czas wypełnił ktoś inny i dał namiastkę tamtego ciepła. Było sympatycznie. Do jesieni. Gdyż znów zaczęłam śnić o tym, że dotykam jego kasztanowych włosów. Znalazłam stare szkice i dodałam kilkanaście nowych. Pożegnałam towarzysza i znów siedziałam w parku. Wciąż zadawałam sobie pytanie: co właściwie robię?? Przecież ten facet nie istnieje. Nie ma go. Jednak coś we mnie,(bardzo agresywnie) temu zaprzeczało. To pragnienie zaczęło mnie powoli niszczyć. Wciąż szkicowałam jego piękną twarz: wyraziste, szalone, błękitne oczy. Duże usta. I to wszystko otoczone mocno pofalowanymi, gdzieniegdzie poskręcanymi włosami. Tak bardzo pragnęłam tego ciepła. I wiedziałam, że tylko od niego mogę je dostać. Tak bywa. Pragnienie niszczyło od środka. Paliło mnie przez kilka lat. Nie wiem dokładnie. To wszystko jest teraz jak sen... To, że jestem "chora" zauważyła moja przyjaciółka.
Bezlitośnie przesłuchiwała mnie, aż nie powiedziałam jej wszystkiego. Potem zażądała pokazania tych portretów.
Pokazałam. Ależ musiałam wtedy żałośnie wyglądać. Ja i mój urojony facet. Byłam pewna, że dostanę wizytówkę do jej psychologa.
Rozczarowała mnie. Uśmiechnęła się. Powiedziała, coś czego pewnie nigdy nie zapomnę. "Zobaczymy ,co mogę na to poradzić".
I przywlekła go na tę wystawę. Stałam wpatrzona w obraz, gdy owionął mnie zapach liści, dymu i chłodu. Jego zapach. Stał tuż obok, na wyciągnięcie ramienia. W brązowej kurtce, z szyją obwiązana szalikiem. Spojrzał na mnie, a ja na niego. W jednej chwili zrozumiałam, że nasze spojrzenia mówią: "czekaliśmy na siebie". Po prostu złapałam go za rękę. Wybiegliśmy z galerii wprost w tę październikową ulewę. Tak oto dobrnęłam. Do tej magicznej chwili obecnej. I mam przed sobą prawie skończony portret. Została mi jedynie źrenica jego oka. Jednak odkładam szkicownik. On patrzy zaciekawiony.
-Już?
- znów łamie ciszę. Jest taki naturalny. Taki rzeczywisty...
-Jeszcze niecałkiem.
-Więc?
Boję się. Irracjonalny strach, że skończę portret i on zniknie. Gorzej- obudzę się z tym ciepłem na sercu, ale jego nie będzie.
Uśmiecha się. Wstaje. Nie ruszał się prawie wcale przez cały czas.
Przeciągając się podchodzi do mnie. Jest obok, jest przy mnie.
Jest ciepło. Wiem, że już zostanie. Znika strach. Nie zawsze będzie tak cudownie. Jesteśmy przecież tylko ludźmi.
Jednak zbyt długo na siebie czekaliśmy, by zmarnować te szansę. Całuję go. Zapalam papierosa.
Deszcz szumi bardzo głośno...


author: Arakai


10 października 2004 (niedziela)