"Słonko"

Wędrowało sobie słonko, Uśmiechnięte, jasne, złote, Szło nad gajem, szło nad łąką, Napotkało w łzach sierotę - Ten się żali: "Tak wesoło Świecisz światu, słonko moje, Uśmiechami sypiesz wkoło, Gdy ja smutny we łzach stoję; Obojętnie patrzysz na to, Jak się ludzkie serca męczą... I nad każdą ludzką stratą Promienistą błyszczysz tęczą." Słonko na to: "Biedne dziecię ! I mnie smutno na niebiosach, Gdy o waszym myślę świecie I o ludzi ciężkich losach Lecz nie mogę ustać w drodze, By nad każdą boleć raną - Więc w złocistym blasku chodzę, Wypełniając co kazano. Nie pomogą próżne żale... Ból swój niebu trza polecić - A samemu wciąż wytrwale Trzeba naprzód iść i świecić !"